Аутизм: досліджувати, інформувати, навчати

Конференція «Аутизм відбудеться в Москві наприкінці травня. Дзвінки та рішення « . Провідні експерти у світі в аутизмі зустрінуться з психологами, вчителями та батьками дітей з розладами аутистичного спектру. Член Організаційного комітету конференції, президент Центру аутизму АНО, чоловіки Екатерини розповів нам, що цей форум важливий і які результати від нього можна очікувати.

Ekaterina Men, журналіст, президент АНО Центру аутизму проблем: Освіта, захист прав, аутизм аутизму спільноти спільноти профілактичної медицини, співавтор адаптації та коорганізатора першої внутрішньої інклюзивної моделі дітей з Расом « Включення 1465 », засновника та змістового режисера Національної міжнародної наукової та практичної конференції « Аутизмі ». Дзвінки та рішення « .

Психології: Скільки людей, які мають розлад аутичного спектру, зараз у Росії?

Чоловіки Екатерини: Офіційна статистика ще не взяла на себе обчислення цієї категорії пацієнтів. Можна сказати, що 1,5% населення всього дітей знаходиться в тій чи іншій точці аутистичного спектру – тут працює світова статистика. Це близько 400 тисяч дітей віком до 19 років по всій країні. Сьогодні неможливо перерахувати дорослих з аутизмом, оскільки поки що в звичайній системній практиці прийнято позбавляти цей діагноз людини після 18 років (а іноді і з 14 років) та замінювати його на іншу групу психіатричних захворювань, найчастіше з шизофренією.

Але принаймні ми навчилися діагностувати?

Е. М.: Аутизм – https://ed-shop.com.ua/ це діагноз, який базується на спостереженнях, але спостереження за певним діагностичним стандартом. Скажімо, щоб діагностувати діабет, людину надсилають пожертвувати кров цукру. Для аутизму таких лабораторних тестів не існує. Але є й інші об’єктивні інструменти тестування, на основі яких поставляється діагноз. Отже, ці інструменти не реалізуються жодним чином. Може умовно сказати, що у великих містах гіпердіагностика можлива, коли, на всякий випадок, будь -яка затримка розвитку вважається аутизмом, і в містах менших дітей з аутизмом створюються інші діагнози, тому чудові фотографії виявляються, коли в регіональному центрі є лише десяток дітей з аутизмом, і це вважається рідкісним захворюванням.

Чи є у нас дослідження аутизму?

Е. М.: Існують окремі, дуже рідкісні ініціативи приватних наукових команд, які в рамках їхніх дуже скромних можливостей включаються до досліджень та деяких клінічних розробок, таких як, наприклад, Центр медичних досліджень Immunculus, який розробляє профілактичні тести для груп ризику аутизму. У генетичній області є щось, оскільки воно добре розвинене досить добре. Але для системи допомоги з неї мало користі для аутизму. Це часто наука для науки. Зрештою, сьогодні вже відомо, що навіть при генетичній схильності дитина не стане аутистом без конкретного «букет» зовнішніх неагресивних тригерів. Існує також лабораторія нейробіолога t.. Строганова, яка, зокрема, розробляє ранню діагностику на основі даних про контакт з очима у дитини. З іншого боку, блок Neuronauk, який представлений з нами, лише дотична робить тему аутизму, оскільки він, як правило, досліджує мозок та поведінку. Не так давно я спілкувався з нашим знаменитим нейрофізіологом Олександром Капланом, який очолює лабораторію нейрофізіології біофакції Московського університету. М.У. Ломоносов. І він сказав мені безпосередньо – я знаю, що вже непристойно не боротися з проблемою аутизму, але ми ще не займалися. Тобто існує не лише питання фінансів, але й питання наукової волі. У Росії є багато речей, які могли б працювати для аутистичних досліджень. Але поки – на жаль.

Наші експерти поінформовані про іноземний досвід з такими дітьми, використовують останні методи корекції аутизму?

Е. М.: Коли майже 10 років тому я почав заглиблюватися в цю тему, я знайшов катастрофічну різницю в підходах, в розумінні, клінічній практиці між російською допомогою дітей з аутизмом та іноземним. Протягом багатьох років ми просунулися. Здається, що ці діти є доведеними терапією, сенсорно-інтеграційними практиками, методом альтернативної комунікації PEC, ідеальною моделлю інклюзивної освіти для дітей з аутизмом, яку вони вже намагаються ввести в різні школи, більш ретельні обстеження в загальній педіатричній медицині. Але все -таки це дуже мало. І я ще не бачу тих, хто хоче поставити його на масові рейки.

Отже, ваша щорічна конференція розроблена певною мірою, щоб поповнити ці прогалини? На чому акцент – на теорії чи практиці?

Е. М.: Наше головне завдання – синхронізація інформації. Конференція з мультиддініації, а також сама проблема аутизму, вона дає найбільш релевантну інформацію з галузі медичних та біологічних проблем аутизму, поведінкових наук, освіти, психологічної та педагогічної підтримки. У нас є багато майстер-класів-класів-класів для лікарів, тренінгів, семінарів за різними методами, обміном досвідом роботи. Кілька розділів працюють одразу. Крім того, є також програма додаткової конференції, де завжди організовані найцінніші семінари з іноземними фахівцями, які ми передбачаємо переклад на російську. Прес -центр Міа Росії сьогодні традиційно надає свої дивовижні можливості для нашої плідної роботи.

Хто може стати учасником конференції – лише фахівців? Або батьки теж?

Е. М.: Всі, хто так чи інакше контактує з цією проблемою: психологи, вчителі, лікарі, батьки. Вони приходять до нас з усієї Росії. Офіційна мова конференції є російською. Будь -який батько, який хоче слухати звіти або безпосередньо проконсультуватися з найкращими експертами у світі, може залишити дитину в дитячій кімнаті, де з ним гратимуть інструктори з поведінки. Ми погоджуємось з усіма викладачами та спікерами про безкоштовну участь у цьому форумі. Це дає можливість здійснити вихід із цим знанням дуже доступним. Організаційна ціна лише близько 2000 рублів. Багато волонтерів, батьків, гостей з регіонів отримують безкоштовний доступ. Але ми не пам’ятаємо, що хтось пошкодував про витрачену суму. Така подія безцінна.

III Міжнародна наукова та практична конференція « Аутизм. Виклики та рішення « відбудуться з 21 по 23 травня 2015 року в Москві в будівлі прес -центру » Росії сьогодні « (21 та 22 травня) та Московської вищої школи соціальних та економічних наук (23 травня). It will be attended by leading specialists in the world in autism, including the President of the World Autism Organization (Paul Shattock), professor of human genetics of the National Research Center in Egypt, Abdel Magid, professor Colombian University, co-author of a large research project on the contribution of spontaneous mutations to the development of autism Michael Wigler, Honorary Professor of the University in Philadelphia, a leading specialist in the field of когнітивно-поведінкова терапія, Філіп Кандель (Філіп С. Кендалл) та багато інших. Реєстрація на конференцію – на сайті контакт з номером 8 (903) 168 0021; Електронна пошта: conf@autismchallenge.RU; Екатерина.peterson@gmail.Com . Більше інформації про програму конференції та презентацію запрошених спікерів – на веб -сайті на сторінці конференції у Facebook (екстремістська організація, заборонена в Росії).

7 libros con los que es más fácil superar el miedo a la muerte

Este es el miedo más fuerte y profundo de cada persona. ¿Cuál es la verdadera causa de nuestras preocupaciones?? ¿Y es posible aprender a pensar en la muerte sin miedo?? Libros con los que la conversación sobre este tema prohibido será más fácil.

1. « Año de la vida » Stephen Levin

No tenemos que morir, sintiéndonos perdedores, decepcionados, lamentados arrepentimientos, derrotados por la muerte. Puedes « rendir » la muerte pacíficamente y casi sin sentir dolor, permaneciendo abierta y cumplida de gratitud. Cómo aprender esto? Primero decides el experimento.

El poeta, filósofo, profesor de meditación, Stephen Levin (1937–2016), desarrolló un programa increíble: propuso destacar todo un año para gastarlo como el último. Un año para reconsiderar sus prioridades ante la muerte y tratar con problemas no resueltos. Para aprender la aceptación consciente del dolor mental y físico, de la cual nos alejamos con miedo.

Y si el miedo ya está inspirado en este experimento en sí, nos apresuramos a asegurarle: los ejercicios y la meditación que el autor recomienda no conducir a un rechazo de la vida y la depresión. Por el contrario, despiertan un interés animado en lo que está sucediendo y ayudan a percibir más que cada momento de su ser terrenal.

2. « Coraje para ser » Paul Tillich

Sin este filósofo y teólogo, es imposible imaginar la psicoterapia existencial. Antes de convertirse en profesor en la Universidad de Harvard (EE. UU.), Paul Tillich logró visitar el pastor luterano en los cuartos de trabajo de Berlín y el Capellán del Ejército en los campos de la Primera Guerra Mundial. Vio una muerte dolorosa y sin sentido, y después de eso le resultó difícil predicar la esperanza y creer en un buen dios.

Y sin embargo, no cayó en desesperación Abrir en Nueva ventana y no renunció a la fe, pero escribió así: « Llegué a una paradoja sobre la fe sin Dios ». Luego enseñó teología y filosofía en las universidades más grandes, pero fue despedido con la llegada al poder de los nazis. Tillich se mudó a los Estados Unidos, donde escribió sus obras más importantes. « The Courage to Be » (1952) está dirigido a todos los que intentan superar su ansiedad ante el no ser, para hacer frente a la falta de significado.

3. « Todas las creaciones para el día » Irvin Yalom

Irvin Yalom, de 82 años, un escritor sabio y tactante y psicoterapeuta, solo un interlocutor ideal sobre este tema. Los problemas de la vejez y la muerte están de una forma u otra en muchos de sus libros, pero casi todas las historias están conectadas con ellos. Como muestra el autor en varios ejemplos vívidos, la actitud de la muerte puede tener una influencia decisiva en nuestra vida a veces desde una edad temprana.

« Los antiguos enseñaron a no tener miedo a la muerte: cuando llegue, ya no lo seremos », comenta el psicólogo Dmitry Leontyev sobre el libro. – Pero la psicología moderna aclara: la muerte a menudo penetra en nuestras vidas mucho antes de su fin. Y dependiendo de qué tan bien nos damos cuenta de esto y cuán listos para reconocer su realidad e inevitabilidad, o nos envenena durante muchos años o, por el contrario, hace que la vida sea más brillante y profunda, obligándolo a sentirte más responsable de ello « .

4. Tanatoterapia Vladimir Baskakov

La tanatoterapia ayuda a establecer el contacto de una persona con los procesos de muerte y muerte, modela estos procesos: explica el autor del psicoterapeuta Vladimir Baskakov. Es difícil para nosotros contactar a la muerte, es como agarrar una sartén caliente con una mano.

El arte de la tanatoterapia es eludir las defensas psicológicas y el acceso abierto a un estado especial: los probadores lo describen como placer, alegría y felicidad. Surge de la experiencia de las características de su cuerpo que poseen los cuerpos de los muertos: la desaparición completa de las abrazaderas y tensiones musculares, el rechazo del supercontrol (que generalmente ejerce nuestra conciencia), la capacidad de sentir tu cuerpo, como un objeto,.

Tal ayuda le permite contactar de manera segura la idea de su mortalidad y aprender a percibirla como parte de la vida, su conclusión natural.

5. « De la muerte a la vida: cómo superar el miedo a la muerte », compiladora de la editora Anna Danilova

Entre los autores de la colección están el metropolitano Anthony Surozhsky y Elizabeth Glinka (Dr. Lisa), la psicóloga Larisa Pyzhyanova y trabajando en el Hollander Hollander Frederick de Grauf. Están unidos por un conocimiento cercano de la muerte: ayudan o ayudan a las personas que se alejaban de la vida, permaneciendo con ellas hasta los últimos momentos, y encontraron las fuerzas para resumir esta experiencia penetrante.

Si creer en la vida futura y la inmortalidad del alma es un asunto personal para todos. El libro todavía no se trata de eso. Y esa muerte es inevitable. Pero su miedo puede ser superado, ya que puede superar el dolor por la pérdida de seres queridos. No importa cuán paradójico suene, « de la muerte a la vida » se encuentra en varios manuales como « cómo tener éxito ». Con la diferencia tangible que las recomendaciones de los autores implican el trabajo mental, mucho más serios y más profundos que seguir las instrucciones del paso por paso.

6. « En la última línea. Una enfermedad mortal como un viaje de alma « Jin Shinod está enfermo

Cualquier diagnóstico grave nos sumerge en una crisis profunda y atribuye todas las bases de la vida. Nos lleva del canal de las preocupaciones cotidianas y despierta el alma, nos conecta con los recursos espirituales y puede convertirse en una verdadera iniciación.

El psiquiatra y el analista junguiano Jin Shinoda está enfermo no solo como médico: la muerte de su hijo después de una enfermedad grave cambió radicalmente su vida personal. Ella describe este difícil proceso de transformación espiritual y cuenta cómo en el viaje del alma somos respaldados por lazos con otras personas, historias inspiradoras, oraciones y rituales, todo esto nos ayuda a centrarnos en nuestras almas y al menos ganar temporalmente serenidad relativa.

7. « Vida tras vida. Luz en la distancia »Raymond Moody

El primer libro del Dr. Moody « Life After Life » se publicó hace 25 años y tuvo el efecto de una bomba explosiva. Habiendo interesado seriamente en el tema de las experiencias cercanas a la muerte, el joven médico recopiló, registró y analizó cientos de historias de personas que sobrevivieron a la muerte clínica y lograron describir fenómenos tan famosos como la salida de su cuerpo, viendo su propia vida en « rebelde acelerado » y, por supuesto, la notoria « luz al final del túnel » « .

El libro controvertido, contradictorio y ambiguo, Moody, sin embargo, casi por primera vez desde la aparición de grandes religiones del mundo ha sido capaz de cambiar las ideas de la humanidad sobre lo que lo espera al otro lado de la última línea. Moody continúa el estudio de las experiencias cercanas a la muerte de una persona: esta vez estamos hablando de lo que los niños están experimentando en el momento de la muerte clínica, así como sobre el papel especial que juegan estas increíbles impresiones en la vida futura de aquellos que los experimentan.

3 tipi di patriottismo: quali sono le differenze?

« Casa dove ti senti bene » o « non scelgono la patria »? « Abbiamo il governo che meritiamo » o « Queste sono tutte le macchinazioni dei nemici »? Cosa considerare il patriottismo: lealtà verso la patria o critiche ragionevoli e chiama da imparare da paesi più sviluppati? Si scopre che il patriottismo del patriottismo è diverso.

Alcuni anni fa, al Mosca Institute of Psychoanalysis abbiamo iniziato a condurre uno studio globale del concetto di patriottismo 1 . I partecipanti hanno risposto alle domande, esprimendo il loro atteggiamento nei confronti di dichiarazioni come: « Il concetto di patriottismo è molto importante per me », « Molti che ho, devo, nel mio paese », « Sono infastidito dalle persone che stanno parlando male del mio paese », « Non mi interessa il paese in cui il paese, » la leadership di qualsiasi paese, che chiamano il patriottismo, si basano solo per il patriottismo « Vivi, puoi se ti apprezza ”e così via.

Elaborando i risultati, abbiamo identificato tre tipi di comportamento patriottico: ideologico, problematico e conforme.

Patriottismo ideologico: « Non conosco un altro paese »

Queste persone sono sempre in vista e non perdono l’opportunità di dimostrare il patriottismo, oltre a « educarla » negli altri. Di fronte a opinioni non patriottiche, reagiscono dolorosamente a loro: « Compro solo il russo », « Non rinuncerò mai alle mie convinzioni, sono pronto a soffrire per l’idea! »

Tale patriottismo è il frutto della pubblicità politica e della propaganda in condizioni di forte pressione sociale e incertezza delle informazioni. I patrioti ideologici hanno molto in comune. Di norma, tali persone sono forti non tanto per erudizione quanto abilità pratiche.

Consentono solo un punto di vista, non credendo di poter guardare il presente o il passato del paese in modi diversi

Molto spesso hanno enfatizzato il potere religioso e di supporto in tutto (e più forte è la posizione del potere, più luminosa mostrano il loro patriottismo). Se le autorità stanno cambiando la loro posizione, prendono tendenze con la stessa facilità, che hanno recentemente combattuto attivamente. Tuttavia, se il potere stesso sta cambiando, aderiscono alle vecchie opinioni e si spostano al campo di opposizione del nuovo governo.

Il loro patriottismo è il patriottismo della fede. Tali persone non sono in grado di ascoltare l’avversario, sono spesso permalose e incline a una moralizzazione eccessiva, reagiscono in modo aggressivo alla « violazione » della loro autostima. I patrioti ideologici sono ovunque alla ricerca di nemici esterni e interni e sono pronti a combatterli.

I punti di forza dei patrioti ideologici sono il desiderio di ordine, la capacità di lavorare in una squadra, la volontà di sacrificare il benessere personale e i servizi per il bene delle credenze, le basse capacità analitiche e l’incapacità di compromettere. Tali persone credono che per motivi di creare uno stato potente, è necessario andare in conflitto con coloro che lo impediscono.

Patriottismo problematico: « Possiamo migliorare »

Problema Patriots raramente pubblicamente https://italiafarmacia24.it/acquistare-lovegra-per-donne/ e con Pathos parlano dei loro sentimenti per il loro paese natale. La soluzione ai problemi socio-economici è molto più preoccupata per loro. « Soffrono di anima » per tutto ciò che accade in Russia, hanno un senso di giustizia nettamente sviluppato. Agli occhi dei patrioti ideologici, queste persone, ovviamente, sono « sempre insoddisfatte di tutti », « non piace il loro paese » e in generale « non patrioti ».

Molto spesso, questo tipo di comportamento patriottico è inerente a persone intelligenti, ben educate e non religiose, con ampia erudizione e capacità intellettuali sviluppate. Lavorano in aree non legate a una grande impresa, una grande politica o un elevato governo del governo.

Molti di loro sono spesso all’estero, ma preferiscono vivere e lavorare in Russia

Sono interessati alla cultura di diversi paesi, compresi i propri. Non considerano il loro paese peggio o meglio di altri, ma si riferiscono criticamente alle strutture di potere e credono che molti problemi siano associati a una gestione inefficace.

Se il patriottismo ideologico è una conseguenza della propaganda, allora il problema è formato durante il lavoro analitico della persona stessa. Non si basa sulla fede o sul desiderio di successo personale, ma sul senso del dovere e della responsabilità.

I punti di forza delle persone di questo tipo sono critiche al proprio indirizzo, alla mancanza di pathos nelle dichiarazioni, alla capacità di analizzare la situazione e di vederla dall’esterno, la capacità di ascoltare gli altri e la capacità di fare i conti con i punti di vista opposti. Debole – disunità, incapacità e riluttanza a creare coalizioni e associazioni.

Alcuni sono sicuri che i problemi possano essere risolti senza azioni attive da parte loro, altri credono nella « natura positiva dell’uomo », umanesimo e giustizia.

A differenza del patriottismo ideologico, il patriottismo problematico è oggettivamente più efficace per la società, ma è spesso criticato dal potere.

Patriottismo conforme: « Figaro qui, Figaro lì »

Il tipo conforme di comportamento patriottico è mostrato da coloro che non provano sentimenti particolarmente forti per il loro paese natale. Tuttavia, non possono essere considerati « non patrioti ». Comunicare o lavorare fianco a fianco con i patrioti ideologici, possono rallegrati sinceramente per i successi della Russia. Ma scegliendo tra gli interessi del paese e gli interessi personali, tali persone scelgono sempre il benessere personale, non dimenticare mai se stessi.

Spesso, tali persone occupano posti di leadership ben pagati o sono impegnate in attività imprenditoriali. Alcuni hanno immobili all’estero. Preferiscono anche trattare e insegnare ai loro figli all’estero e, se l’opportunità di emigrare, non mancheranno di usarlo.

Si adattano ugualmente facilmente a una situazione in cui le autorità cambiano il loro atteggiamento nei confronti di qualcosa e quando il potere stesso cambia.

Il loro comportamento è una manifestazione di adattamento sociale, quando « il patriota è redditizio, conveniente o accettato »

I loro punti di forza sono diligenza e legge – rispettosi, deboli – un rapido cambiamento nelle credenze, l’incapacità di sacrificare personale per gli interessi della società o di essere in conflitto con gli altri per risolvere un problema personale, ma un problema sociale.

È questo tipo che appartiene alla maggior parte degli intervistati che hanno preso parte allo studio. Quindi, ad esempio, alcuni partecipanti, studenti delle prestigiose università di Mosca, hanno dimostrato attivamente il tipo ideologico di patriottismo e poi hanno superato gli stage all’estero e hanno detto che vorrebbero emigrare all’estero per realizzare il loro potenziale « con il beneficio per la patria, ma oltre i suoi confini ».

È successo anche con i problematici patrioti di ieri: nel tempo, hanno cambiato installazioni e hanno parlato del desiderio di muoversi all’estero, perché non erano soddisfatti dei cambiamenti nel paese che li hanno costretti ad « abbandonare la posizione civile attiva » e la comprensione che non sono in grado di cambiare la situazione nella « migliore ».

La corruzione dell’Occidente?

I patrioti ideologici e il potere sono sicuri che l’interesse dei giovani in tutti gli stranieri riduca i sentimenti patriottici. Abbiamo studiato questo problema, in particolare – la connessione dei tipi di patriottismo con le valutazioni delle opere di cultura straniera e arte. Abbiamo suggerito che Hobby per l’arte occidentale può influire negativamente sul senso di patriottismo. Soggetti valutati 57 film stranieri e domestici del 1957-1999, moderna musica pop straniera e russa.

Si è scoperto che i partecipanti allo studio valutano il cinema domestico come « in via di sviluppo », « sofisticato », « rilassante », « informativo » e « buono » e straniero – prima di tutto, come « opacioso » e « maleducato », e solo allora « eccitante », « ripido », « affascinante », « stimolante » e « piacevole ».

Le alte stime di film e musica stranieri non sono in alcun modo legati al livello di patriottismo dei soggetti. I giovani sono in grado di valutare adeguatamente sia le debolezze dell’arte commerciale straniera che la sua dignità, pur rimanendo i patrioti del loro paese.

Cosa alla fine?

Patrioti ideologici, problematici e conformi – Le persone che vivono in Russia possono essere divise in queste categorie. E che dire di coloro che hanno lasciato e da lontano continua a rimproverare la loro patria? « Come era lo » scoop « , rimase », « cosa fare, le persone normali lasciarono tutte … » Se l’emigrante volontario diventa un patriota di un nuovo paese? E infine, il tema del patriottismo rimarrà rilevante nelle condizioni del mondo del futuro? Il tempo mostrerà.

3 mýty o zrade

Zrady prinášajú bolesť, poníženie, sklamanie a stratu dôvery v inú. A tiež pocit viny. Ale nie ten, kto to urobil, ale od toho, kto bol zradený. Človek začína cítiť strach: „Niečo so mnou nie je v poriadku, pokúšal som sa zle“, „je to kvôli mne“. Keď je táto hypotéza škodlivá a v platobnej neschopnosti?

„8 spôsobov, ako udržať človeka“, „Ako zachrániť manželstvo“ – školenia a semináre o takýchto témach sú často založené na myšlienke kontroly vo vzťahoch. Mnoho ľudí verí, že v našej moci ovládať „kvalitu vzťahov“ a to, čo od nás v prvom rade závisí, či sa partner zmení.

Podľa môjho názoru je táto viera založená na troch mýtoch. Presnejšie povedané, to nie sú celkom mýty, niekedy sa ukážu ako pravdivé, ale stanú sa problémom, keď uvažujeme o každej zrade prostredníctvom ich hranolu. Ľudská skúsenosť je oveľa rozmanitejšia ako naše predstavy o tom.

Mýtus č. 1: „Podvádzanie sa vyskytuje kvôli problémom vo vzťahoch“

A naozaj, môže byť miesto na zradu v šťastnom manželstve? A neznamená to, že zrada automaticky neúspešného manželstva? Niekedy nie. Nesprávny partner často nezničí vzťahy, navyše – sú mu drahí.

V našej kultúre je veľmi ťažké akceptovať myšlienku, že zrady sa vyskytujú v tých manželstvách, v ktorých neexistujú žiadne vážne problémy

Vlastne vôbec nie sú žiadne problémy. Zoberme si trochu bližšie v Únii, ktorá sa včera zdala odolná a dnes to prasklo a určite bude nejaké vysvetlenie.

Zmenila, pretože je staršia. Alebo zarába málo. Alebo majú rôzne sociálne postavenie. Pravdepodobne musela (on) potlačiť menej emócií. Zoznam je nekonečný. Partner sa začne ponoriť do priepasti viny, aj keď do tejto chvíle nepovažoval tieto okolnosti za problém. A čoskoro už kladie otázky: čo bolo všetky tie roky? Iba ilúzia? A nebolo šťastné manželstvo?

A hoci sa zdá, že zrada je to, čo človek robí vo vzťahu k svojmu partnerovi, v skutočnosti tento čin nie je ani zďaleka vždy o partnerovi. Niekedy je to výstup veľmi hlbokého osobného konfliktu. Od detstva, pred každým z nás, vyvstáva dilema občas – vyberte bezpečnosť objatí matiek alebo riskantné štúdium sveta.

Starí Gréci videli toto rozdelenie lekaren slovenska24 potrieb v obrazoch Apolla (ako primeraná súčasť) a Dionysus (zmyselné). Belgický sexológ a psychoterapeut Esther Perel vo svojej knihe „Stav aféry: oprávnenie nevera“ zvažuje túto dilemu v kontexte partnerstiev. Môžeme sa súčasne usilovať o novosť a stabilitu. Ceníme si spoľahlivé vzťahy, zadné, čo nám nebráni v tom, aby sme vedeli niečo nové.

Náš vnútorný Apollo – primeraný, rozumný začiatok – vyžaduje stálosť a náš vnútorný dionýz – závažnosť a rozmanitosť zážitkov, zmyselnosť

Moderný koncept vzťahov naznačuje, že u jednej osoby musíme nájsť všetko – emócie, spoľahlivosť, sexualitu a intimitu – ak len preto, že my, viac ako inokedy, môžeme slobodne začať romány a dokončiť ich. Ale toto je samozrejme ilúzia.

Rôzne časti nášho „ja“ nemôže súčasne spokojnosť s manželstvom – aspoň automaticky. Bolí to, že si to uvedomujem, ale toto je realita života. Niektorí sa snažia vyriešiť túto dilemu v polygamných vzťahoch, ale takýto kompromis má veľa úskalí. A mimochodom, majte na pamäti: „Som polygamen, ale moja žena nie je v tom, že nie je otvorené manželstvo.

Akonáhle sa nevera stane známym-osobný konflikt sa okamžite zmení na interpersonal a potom do popredia príde otázka „čo je medzi nami zlé“. Aj keď pred okamihom, keď našiel náhodnú správu alebo vec niekoho iného v manželke manželky, to bol vnútorný konflikt jednej osoby, v skutočnosti veľmi nepriamo súvisiaci s partnerom.

Tento mýtus nasleduje druhý, ktorý sa môže stať deštruktívnym pre toho, kto sa zmenil.

Mýtus č. 2: „Partner je podvádzaný, pretože v ňom niečo chýba“

Pamätajte na vtip o mužovi, ktorý stratil kľúče v lese, ale hľadal ich pod svetlom lucerny na ulici, pretože je ľahší? Často to robí osoba, ktorá sa dozvedela o nevere partnera. Primárne sa začína ponoriť do seba: „Venoval som málo času“, „zostarol som“, „Nespokojim ho (jej) v posteli“.

Horkou pravdou je, že človek niekedy vstupuje do vzťahu na boku a nevedome sa vzbúri, že oceňuje najviac vo svojom partnerovi. Predstavte si ženu, ktorá má úžasného manžela, dve deti, táto priateľská rodina zažila veľa dobrých a ťažkých spoločností. Táto žena šialene oceňuje starostlivosť a pozornosť partnera. A zároveň táto preventívnosť a dobre organizovaná štruktúra potláča jej.

Žena sa zamiluje do nejakého zámočníka, ktorý nemá neustálu prácu a vietor kráča v jej hlave

Samozrejme sa cíti veľká vinná, ale zároveň neuveriteľný vzostup: tento román jej pomohol znova cítiť, že je nažive! Objavila niečo nové v sebe, nikdy si nemyslela, že je schopná. Ale zároveň skutočne oceňuje, čo je v manželstve. Je pre ňu neuveriteľne dôležitý. Iba časť jej „ja“ sa nedokázala dokázať v týchto stabilných vzťahoch.

Každý z našich priateľov, milovník niečoho zvláštneho v nás odráža. Niekedy to, čo sme nepodnikli. Je ťažké sa vyrovnať s myšlienkou, že niektorí ďalší, cudzinec otvoril v partnerovi, čo ste sami nemohli otvoriť. Toto je bolestivý zážitok, najmä pre mužov, ktorí si zrazu uvedomujú: „Myslel som, že nechce sex, ale ukázalo sa, že so mnou nechcela sex“.

A stáva sa, že človek „ide na stranu“ nie je kvôli tomu, že nemôže nájsť doma, ale na to, že nechce nájsť doma. Povedz, človek nechce určité emócie v rodine kvôli strachu, že (emócie) zničia tento pár-pár, ktorý toľko oceňuje. Môžete milovať zastaviť sa v hoteloch a nechcete tam vôbec žiť. Môžete si vážiť partnera, v ktorom všetko vyhovuje, ale zároveň máte iné vzťahy.

Mýtus č. 3: „Mužské a ženské zrady sa v podstate líšia“

Muži to chodia ľahko a kvôli jazde a ženám iba vtedy, keď sa cítia emocionálne spojenie, hovorí nám verejný stereotyp. V skutočnosti majú emocionálne a sexuálne potreby mužov aj ženy.

Ale spoločnosť, ako vieme, sa veľmi dobre pozerá. Ale žena je prezentovaná žene, aby obetovala svoje sexuálne záujmy pre rodinu.

V skutočnosti je úloha starostlivej matky, ktorú žena najčastejšie vyberá

Tak či onak, pri výbere medzi emocionálnymi dobrodružstvami a spoľahlivosťou sa žena rozhodne, že nie je v prospech Dionýsa. Zodpovednosť za ostatných jej bráni v zameraní sa na jej túžby. Nekonečná séria zodpovedností a plánov nie je biotop Eros. To nie je dobré a zlé, je to len to, že je dobré alebo zlé, že ryby nemôžu žiť na zemi?

Zosúdiť erotiku so spoľahlivosťou a pohodlí domácnosti nie je problémom vyriešiť, je to paradox, ktorý musíte nejakým spôsobom vyrovnať. A ako presne – vo forme odmietnutia alebo obmedzenia ich túžob, polygamných vzťahov, otvorené manželstvo – to už rozhoduje pre seba. A nikto to nemôže vyriešiť pre iného.